Τις προάλλες είχα μία συζήτηση με μία φίλη μου σαν αυτές, που κάνουμε κάθε φορά, που μιλάμε. Μπορεί να έχουμε καιρό να ιδωθούμε, αλλά δεν χανόμαστε. Η συζήτησή μας τελείωσε με το κλασικό «Να κανονίσουμε, μη χανόμαστε», το οποίο λέμε κάθε φορά, που μιλάμε τους τελευταίους 6 μήνες, αλλά πολύ αμφιβάλλω, αν θα γίνει ποτέ, όχι επειδή δεν θέλω να τη δω ή δεν την έχω πεθυμήσει, αλλά επειδή βρίσκομαι σε μια μόνιμη αποδιοργάνωση και όλα, όσα λέω, ότι θα κάνω την άλλη βδομάδα, δεν γίνονται τελικά καθόλου.
Είναι πολύ καλή κοπέλα και με αγαπάει, γι’ αυτό και λέει, ότι ανησυχεί να με βλέπει μόνη. Όταν μιλήσαμε την τελευταία φορά, μου εξέφρασε τις ανησυχίες της λέγοντας «Προφανώς και είσαι καλά, όπως είσαι τώρα. Αλλά είσαι σίγουρη, ότι δεν θες να βρεις κι εσύ κάποιον να «αράξεις;».
Η απάντησή μου είναι απλή: ΟΧΙ.
Έχω μια κόρη 3 χρονών με της οποίας το μπαμπά έζησα 6 υπέροχα χρόνια. Όταν αποφάσισα, ότι δεν ήθελα άλλο να είμαι μαζί του και ότι ήθελα να προχωρήσω, δεν εννοούσα να βρω κάποιον άλλο να κάνω τη ζωή μου. Ήθελα μόνο να βρω ξανά τους ρυθμούς μου.
Εγώ και το παιδί μου κάνουμε τα δικά μας και περνάμε καταπληκτικά. Ο πρώην μου και εγώ είμαστε οι καλύτεροι φίλοι. Οι τρεις μας πήγαμε πρόσφατα διακοπές και περάσαμε τέλεια. Γελάσαμε, όσο δεν είχαμε γελάσει ποτέ στη ζωή μας. Αυτές τις διακοπές θα έχω να τις θυμάμαι. Ήταν οι πιο διασκεδαστικές της ζωής μου.
Όταν η φίλη μου, μου έκανε την ερώτηση, που προανέφερα, ενοχλήθηκα λίγο. Τί πάει να πει να «αράξω»; Ένιωσα λες και πρόλαβε να βγάλει αυθαίρετα συμπεράσματα χωρίς να ξέρει, τί γίνεται. Σίγουρα, οι περισσότεροι θα σκέφτονταν, όπως εκείνη, αλλά δεν είμαστε όλες ίδιες. Άλλες χωρίζουν, για να αναζητήσουν αλλού τον έρωτα, άλλες χωρίζουν, γιατί δεν περνάνε καλά και άλλες, όπως εγώ, γιατί ήθελα να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου. Δεν ήθελα να μείνω μόνη, για να βρω κάποιον και να «αράξω». Ξέρω, όμως, ότι ρώτησε καλοπροαίρετα και με τις καλύτερες προθέσεις, οπότε το άφησα στην άκρη και δεν ανέφερα κάτι.
Παλιότερα, όταν οι άνθρωποι με ρωτούσαν, πότε θα ξανακάνω σχέση, τους έλεγα σε καμιά δεκαριά χρόνια. Αφελώς πίστευα, ότι με αυτό τον τρόπο θα σταματούσαν να με ρωτάνε. Αλλά έγινε το αντίθετο. Ήταν λες και άνοιξα νέο κύκλο «διαπραγματεύσεων».
Δεν ξέρω, πώς θα έρθουν τα πράγματα για μένα, ούτε, τί θα μου τύχει. Ο έρωτας μπορεί να με χτυπήσει κατακούτελα σε μία στάση λεωφορείου, σε ένα τρένο ή να έρθει ουρανοκατέβατος. Ή μπορεί μια ωραία πρωία να έρθει ο Ρουβάς να μου χτυπήσει την πόρτα και να μου πει: «Εσένα θέλω, παρατάω Κάτια και παιδιά, για να είμαστε μαζί. Σε έψαχνα όλη μου τη ζωή. Σε παρακαλώ, άσε με να είμαι κοντά σου για το υπόλοιπο της ζωής μου» (μεταξύ μας και δέκα παιδιά να είχε ούτε που θα το σκεφτόμουνα. Βουρ στο Σάκη).
Ξέρω πολλά ζευγάρια μονογονέων, που έχουν δημιουργήσει μια όμορφη, ρομαντική, γεμάτη κατανόηση σχέση. Χαίρομαι πραγματικά γι’ αυτούς και δεν αμφισβητώ την αγάπη τους σε καμία περίπτωση. Αλλά όσο περνάει ο καιρός, συνειδητοποιώ, ότι αυτό είναι κάτι, που στην παρούσα φάση δεν θέλω για τον εαυτό μου.
Κοιτάζω πίσω τις παλιότερες σχέσεις μου. Οι καλύτερες σχέσεις, που είχα, μπορεί να ήταν όντως καλές, αλλά με γέμιζαν άγχος, ευθύνες, ανασφάλεια και με έκαναν να αισθάνομαι χειρότερα από το να ήμουν μόνη. Το ξέρω, ότι ο έρωτας θέλει δουλειά, το βλέπω. Θέλει συμβιβασμούς, όταν μοιράζεσαι τη ζωή σου με κάποιον. Αυτοί, όμως, οι συμβιβασμοί αξίζουν τον κόπο; Τί θα συμβεί, όταν αποδειχτεί, ότι δεν άξιζαν;
Είναι κάτι, που δεν σκέφτομαι, αλλά κάποιοι «καλοθελητές» φίλοι μου φροντίζουν να μου το θυμίζουν με τις ερωτήσεις και τις απορίες τους.
Δεν θέλω άλλα παιδιά, ευχαριστώ. Ένα είναι αρκετό. Δεν προλαβαίνω να νιώσω μοναξιά με τόσους φίλους, που έχω. Αν το θελήσω, μπορώ να βγω με κάποιον και να περάσω το βράδυ μου μαζί του, γνωρίζοντας, ότι δεν χρειάζεται να μοιραστώ ούτε το σπίτι μου μαζί του, ούτε τη ζωή μου, ούτε τα συναισθήματά μου.
Και είναι και το άλλο. Πες, ότι τα φτιάχνω με κάποιον, τον «βάζω» στη ζωή μου και του παιδιού μου και 2-3 χρόνια αργότερα χωρίζουμε. Τί γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις; Καλά εγώ, αλλά το παιδί τί μου φταίει να το πληγώσω έτσι; Η καρδούλα του δεν είναι κέντρο διερχομένων, μπες βγες. Ακόμα κι αν κάποια στιγμή λαχταρήσω μια σχέση, οι πιθανότητες να λειτουργήσει μακροπρόθεσμα είναι ελάχιστες, γι’ αυτό λέω να την αποφύγω προς το παρόν.
Μου αρέσει η ρουτίνα και η ησυχία του σπιτιού μου και το γεγονός, ότι έχω μόνο δύο άτομα να ανησυχώ: εμένα και την κόρη μου. Αυτός ο, ας τον πούμε, περιορισμός με ανακουφίζει και με κάνει να αισθάνομαι καλά. Συχνά ακούω ανθρώπους να λένε, ότι φοβούνται να γεράσουν μόνοι. Ίσως, όταν μεγαλώσω λίγο ακόμα, να αρχίσω να έχω και εγώ τους ίδιους φόβους. Αλλά ΤΩΡΑ δεν πρόκειται να διαταράξω την ισορροπία της ζωής μου με μελλοντικούς φόβους. Ζω το σήμερα και αύριο…βλέπουμε.
Αυτή τη στιγμή «τρέχουν» διαφορετικά στοιχήματα, που έχω βάλει με κάποιους φίλους για το κατά πόσο θα παραμείνω πιστή στην υπόσχεσή μου για το «Καμία Σχέση για Δέκα Χρόνια». Στην πραγματικότητα, πιστεύω, ότι θα το κερδίσω (μακάρι, γιατί παίζονται πολλά λεφτά, οπότε ένας λόγος παραπάνω να προσπαθήσω να το τηρήσω). Εκτός αν, φυσικά, έρθει ο Ρουβάς. Εκεί είπαμε, χαλάλι τα φράγκα, χαλάλι οι υποσχέσεις.
Μέχρι, όμως, να έρθει, θα συνεχίσω να υποστηρίζω τα πιστεύω μου. Και θα χαρώ πολύ, όταν το μετρητό θα ρέει άφθονο και οι φίλοι μου θα αποχωρήσουν κλαίγοντας και ηττημένοι.
Πηγή: singleparent.gr
