Της Ήρας Ανδρέου
Σ” ένα υπόγειο διαμέρισμα της Μιχαήλ Βόδα, ένα τετράχρονο κοριτσάκι, η Άννυ, κακοποιείται βάναυσα από τον ίδιο της τον πατέρα. Ξέρω, δεν άκουσες τίποτα. Λίγο αργότερα το τέρας της δημιουργίας της την “αποσυνθέτει” μ” έναν τρόπο που δεν χωρά ανθρώπινος νους. Ξέρω, δεν είδες τίποτα. Και πιο μετά τα βρασμένα κομμάτια από το άψυχο σώμα της μικρής πετάγονται σε κάδους απορριμάτων. Ξέρω, δεν μύρισες τίποτα. Ξέρω. Σε λίγο καιρό θα το” χεις ξεχάσει μαζί με τα χιλιάδες παιδιά που καθημερινά ξεχνάς πως υπάρχουν σε ένα διαβολικό σύμπαν που από τύχη ή σύμπτωση δεν γνώρισες και δεν θα γνωρίσεις ποτέ. Σήμερα φωνάζεις γράφοντας ασταμάτητα σε facebook και twitter ότι το τέρας αυτό πρέπει να θανατωθεί με τον πιο βίαιο τρόπο, να απαγχονιστεί στην πλατεία Συντάγματος, να πεταχτεί σ” ένα καζάνι με βραστό νερό μέχρι να λιώσει. Και η μάνα μαζί! Η οχιά που τον κάλυπτε μπολιάζοντας με ακόμη περισσότερο δηλητήριο την μνήμη του ίδιου της του παιδιού. Κι ύστερα τι; Θα επιστρέψεις στην βολεμένη ζωούλα σου με την συνείδηση σου ήσυχη και τα χέρια σου καθαρά; Θα συνεχίσεις να κλείνεις μάτια κι αυτιά απέναντι στην οδύνη και τον πόνο των “άλλων” παιδιών; Θα σταυροκοπηθείς που η ζωή στα έφερε δεξιά και θα παραδοθείς δίχως τύψεις στον ύπνο του “δικαίου”; Κακά τα ψέματα. Για τα άτυχα παιδιά φταίμε όλοι. Κι εγώ, κι εσύ, κι ο δίπλα κι ο παραδίπλα. Τα βλέπουμε να ζητιανεύουν στους δρόμους, τα παρακολουθούμε να σκυλοπνίγονται σε καραβάνια προσφύγων, τ” ακούμε να ικετεύουν για βοήθεια, τα νιώθουμε επιφανειακά και τα βοηθάμε μέχρι εκεί που φτάνει το “αποθεματικό” της λύπησής μας. Κι ύστερα ζητάμε εκδίκηση. Μία εκδίκηση τόσο μανιασμένη που είναι αδύνατον να μην εμπερικλείει μέσα της κι ένα κομμάτι της δικής μας “συνενοχής”. Ναι. Αυτά τα τέρατα που βασανίζουν και σκοτώνουν παιδιά πρέπει να πάψουν να υπάρχουν και η τιμωρία τους πρέπει να είναι τόσο σκληρή όσο το απέραντο κενό της ψυχής τους. Επειδή όμως κάθε εποχή γεννάει τα δικά της τέρατα, όλοι εμείς, οι καλοί του παραμυθιού, οφείλουμε να τα πολεμάμε πριν καταφέρουν να στερήσουν την ζωή μιας ακόμη παιδικής ψυχής. Και πριν η δίψα για εκδίκηση γίνει τόσο μάταιη όσο και το τέλος ενός ακόμη παιδιού…
