Της Ρομίνας Ξύδα

Μη μιλάς, σώπα. Ακούν τα παιδιά. Μη λες κουβέντες όπως “φωτιά”, “καπνός”, “στάχτη”, κι “αποκαΐδια”. Μπροστά στα παιδιά, χαμήλωνε τον τόνο της φωνής σου, κομμάτιασε τον, κάψτον, πνίξτον, κάντον διαχειρίσιμο, οδήγησε τον σε τροχιά αντίθετη από εκείνη της πραγματικότητας. Έτσι λένε οι ειδικοί. Εδώ, έχει παιδιά. Δεν κάνει να ακούν. Επαναλαμβάνω δυνατά: “φωτιά”, “καπνός”, “στάχτη”, κι “αποκαΐδια”, “άνθρωποι στ” αποκαΐδια”. Ακούν τα παιδιά. Τα δικά μου παιδιά. Πρέπει ν” ακούσουν τα παιδιά. Όλου του κόσμου τα παιδιά. Εμείς τα κάναμε ενήλικες μέσα στον ανήλικο κόσμο μας, δεν μπορούμε να σωπάσουμε τώρα, δεν μας παίρνει να χτυπάμε χαρωπά τα δυό χεράκια μπροστά στις κραυγές των άλλων, οφείλουμε στα παιδιά μας την αλήθεια. Κάηκαν. Και ήταν σαν κι εμάς. Κάηκαν. Από τα δικά μας χαχανητά, από τη δική μας σιωπή, από την προσωπική μας μούγκα κι αδιαφορία. Κάηκαν γιατί σκορδοκαΐλα μας τόσα χρόνια αν καιγόταν η “γούνα” του άλλου. Κάηκαν. Από τη γόπα ενός τσιγάρου, από τα συμφέροντα κάποιου “καρχαρία”, από την ηλιθιότητα ενός “χάνου”. Κάηκαν και ήταν στην ηλικία σου.

Μη βλέπεις, κλείσε την τηλεόραση. Κοιτάζουν τα παιδιά. Μην αφήνεις την φρίκη να μαυρίσει τις ψυχές τους. Θα ανησυχήσουν, θα τρομάξουν, το βράδυ θα έχουν εφιάλτες. Άλλαξε κανάλι. Βάλτους “Πέπα το γουρουνάκι” και “Μπομπ Σφουγγαράκη”, άστα να λιώσουν στο playstation και στα παραμύθια της Χαλιμάς. Έτσι λένε οι ειδικοί. Εδώ, έχει παιδιά. Δεν κάνει να βλέπουν. Ανεβάζω τον ήχο της τηλεόρασης. Βλέπουν τα παιδιά. Τα δικά μου παιδιά. Πρέπει να δουν τα παιδιά. Όλου του κόσμου τα παιδιά: τις αλήθειες των κατοίκων, τα ψέματα των πολιτικών, τις φτηνές δικαιολογίες τους, τις κάλπικες υποσχέσεις τους. Να μάθουν να μην πιστεύουν εύκολα, να μην βολεύονται στο άδικο, να αποστρέφονται το ψέμα, να αηδιάζουν με τις χάρες, να καταλάβουν πως η πληρωμένη παρανομία μπορεί να εξαργυρωθεί με την ίδια σου τη ζωή ή με τη ζωή του άλλου. Πρέπει να δουν τα παιδιά. Όλου του κόσμου τα παιδιά. Τις παραλίες που γίνανε βίλες και τις βίλες που έγιναν θάνατος. Τα δέντρα που γίνανε σπίτια και τα σπίτια που έγιναν κόλαση. Τους ανθρώπους που γίνανε οικογένεια και την οικογένεια που έγινε μνήμα από έναν λαό με μνήμη χρυσόψαρου και πολιτικάντηδες με ανύπαρκτη συνείδηση. Πρέπει να δουν τα παιδιά. Για να μακρύνουν το δρόμο που τους κόψαμε, να αναπνεύσουν το οξυγόνο που τους στερήσαμε, να “αναδασώσουν” το μέλλον που τους κάψαμε.